Stoere meiden

Ik zei het al op FB, we did it!!! Vanmorgen om kwart voor 7 de wekker. Julia en ik waren meteen klaar wakker, vandaag gaat t dan gebeuren. Pim laat dit voorbijgaan en zegt, gaan jullie maar lekker samen ( naderhand zeggen Julia en ik uit de grond van ons hart; dat had hij niet aangekund en hoe hadden we hem dan moeten redden...). Coanope maar het heet hier ziplining is heel populair in Costa Rica, ik heb ergens gelezen dat het hier is ontstaan. In Monteverde is de bekendste en ook het grootste ziplining gebeuren. Dat hebben we aan ons voorbij laten gaan en hebben de hanging bridges samen beleefd. Overal zie je deze stoere attractie. Hier in de omgeving zijn er in elk geval 3. De touroperators proberen je de verste/meeste ziplines te verkopen, daar krijgen ze meer commissie op. Wij wilden vroeg, rond 8 uur, niet al te ver en ook niet te veel lijnen. Het werd dus Monkey Jungle. Om half 8 ontbijtje en om 8 uur werden we met n busje opgehaald en door Pim uitgezwaaid. Slik. Julia kletste er op los en vroeg telkens, mam ben je zenuwachtig, vind je het spannend? Eerlijk gezegd had ik er niet echt last van, maar wist ook niet zo goed wat ik moest verwachten. Enfin, na een kort ritje, we waren de enige 2, werden we opgevangen bij Monkey jungle door 2 heren. We waren hier ook de enige 2 gasten, voor acclimatiseren was geen tijd, hup in de tuigjes, handschoenen, plastic helmpje op...waarvoor behoedt dat je, vraag je je af. We rijden met z'n allen een berg op (2 begeleiders en wij). Voor we t weten staan we op een soort van rek boven de bomen naar een stalen draad te kijken. We krijgen instructies, rechterhand los achter ons op de kabel, de andere om de 2 bevestigingen van stalen draad naar ons tuigje; what ever happens never let your right hand go(!). knieen omhoog en enkels kruisen, zitten in tuigje en dan gaan. "O shit" hoe ben ik hier beland denk ik, hoe heb ik me hier in laten overhalen door Julia. Dit is echt heeeeeeeel eng en verschrikkelijk. Dan gaat nummer 1 van de begeleiders naar de andere kant, en dan wie van ons gaat?, is de vraag. Ik ben de klos, ik moet n beetje opspringen en wordt vast gezet aan een stalen katrol aan de kabel. Krijg de laatste instructies en dan; are you ready? Neeeeee, echt niet.....maar dan ga ik. Dat gaat heel hard en je hebt geen tijd om om je heen te kijken en voor ik kan gillen ben ik er al. Weet niet of dit leuk of eng is, sta te trillen en denk alleen maar...hoeveel keer nog. Dan volgt Julia, cool he mam! Oké, oké, we gaan door (je hebt trouwens geen keuze, je zit ergens hoog in de bomen en je kan nergens naar beneden). Julia gaat nu als eerste, wat stoer, dat kleine meisje die lijn af zien zoeven. De 2e keer gaat mij ook makkelijker af. Bij de 4e klauteren we een trapje op en hebben dan een hele familie brulapen op de eerste rij als toeschouwers. En weer razen we naar beneden. En dan is het in eens voorbij en geven we elkaar een high five, we did it!! We zijn heel trots op elkaar, super trots. Julia klimt als extra nog op een toren en springt dan in het diepe om dan uit te schommelen op een reuze schommel. Ik zit met knikkende knieën naast onze driver bij te komen op n bankje. We zijn uiteindelijk eerder terug omdat je niet in rijen op anderen hoeft te wachten en na Pim onze verhalen verteld te hebben halen Julia en ik ergens verse cappu's en lopen over t strand naar onze strandbedjes voor de rest van de dag. We voelen alledrie de relaxte vibe van CR en genieten dubbel. Springen nog eens lekker in de golven, de zee is heerlijk en lunchen lekker aan t strand. Einde van de dag gaan we nog even shoppen en ga ik overstag bij een lokale edelsmit voor prachtige oorbellen en krijgt Julia van ons ook een mooi paar, als kado voor haar nieuwe levensfase, de middelbare school. Pim koopt bij een kraampje van een oude heer sigaren, die hij zelf draait, een set voor met Dan straks in Houston en een set voor thuis met zijn broers. We sluiten af met een ijsje en zijn nu alle drie een beetje moe. Ik denk eerder een beetje down omdat we morgen terug rijden naar San Jose en zondag rond de middag CR verlaten. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat CR moeilijk zou zijn tov Azië, maar het tegendeel is waar. Het is off season. Het is nergens druk, mensen zijn enorm aardig en het leven is hier goed te doen voor toeristen. We letten echt wel op en laten geen waardevolle dingen los liggen en gaan niet zomaar donkere stegen in, in de avond. De relaxte manier van leven kan je eigenlijk heel snel op pakken en als dat lukt dan is het echt genieten van het moois en is het Pura Vida!